Από τον κύριο Dimitris Koukoulas
Κάθε χρόνο από τις 20 Μάρτη μέχρι τις 10 Απρίλη, όλη η Μεσσηνία βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό της αξίνας. Από Κυπαρισσία Φιλιατρά Γαργαλιάνους και Χώρα μέχρι Κορυφάσιο Χανδρινού Βλαχόπουλο και πέρα την Κορώνη Μεσσήνη και Ανδρούσα, άστραφταν οι ατσάλινες αξίνες «Κροκοδείλου» μέσα στον ήλιο και τα ασπρολούλουδα.
Μεγάλες εργατιές σκαφτιάδων ξεδιπλώνονταν, σαν λοξή φάλαγγα, σε σταφίδες και σε αμπέλια και έσκαβαν το χώμα με τη σειρά, σπιθαμή προς σπιθαμή, και το σώρωναν σε μικρά βουναλάκια μέχρι τα γόνατα: τα κουτρούλια.
Πολλά τα στρέμματα, χιλιάδες, πολλοί πάρα πολλοί και οι εργάτες. Τόσοι πολλοί που δεν επαρκούσαν οι ντόπιοι και ερχόντουσαν και από άλλα μέρη.
Κατέβαιναν κάτι σκληροτράχηλοι νέοι άντρες από την Ολυμπία και την Αρκαδία. (Ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Γκάτσος έλεγε πως ο πατέρας του κάθε χρόνο κατέβαινε με μουλάρι από το Καντρέβα (σημερινή Ασέα) στην Τριφυλία για σκάψιμο). Φορούσαν βαριές στρατιωτικές χλαίνες, χειροποίητες μάλλινες κάλτσες και γουρνοτσάρουχα. Κάτι χοντρά αυτοσχέδια παπούτσια από λάστιχο αυτοκινήτου και γουρνίσιο δέρμα. Με το σούρουπο μαζεύονταν στην πλατεία και συμφωνούσαν με τ’ αφεντικά τις δουλιές. Στα καφενεία δεν κάθονταν γιατί έκαναν αιματηρές οικονομίες.