Η Ίνδικτος
(από τη λατινική λέξη Indictio=ένδειξη, ορισμός, μήνυμα, κήρυξη, επαγγελία, διάγγελμα, διάταγμα) σήμαινε την αρχή του οικονομικού έτους. Η Ινδικτιών ήταν η αστρονομική χρονική περίοδος των 15 ετών. Καθιερώθηκε στα χρόνια των Ρωμαίων, λόγω κάποιου φόρου, ο οποίος διατάχθηκε να υπολογίζεται κάθε δεκαπέντε χρόνια.
Το έθιμο της Αρχιχρονιάς
Πηγή: flashnews.gr
«…Τη μέρα κείνη, της Κοίμησης της Παναγίας, 15 Αυγούστου, οι εργάτες δε δούλευαν κι ο πατέρας μου κάθονταν στη ρίζα μιας ελιάς και κάπνιζε. Είχαν έρθει γύρα οι γειτόνοι, που είχαν απλώσει κι αυτοί τη ΣΤΑΦΙΔΑ τους, κάπνιζαν πλάι στον πατέρα μου, αμίλητοι. Φαίνονταν στενοχωρημένοι. Όλοι είχαν καρφώσει τα μάτια σ’ ένα συννεφάκι που ‘χε προβάλει στον ουρανό, κατασκότεινο, βουβό, και προχωρούσε. Είχα καθίσει κι εγώ κοντά στον πατέρα μου και κοίταζα το σύννεφο. Μου άρεσε, σκούρο, μολυβί, χνουδάτο, κι ολοένα μεγάλωνε, άλλαζε πρόσωπο και κορμί, πότε σα γεμάτο ασκί, πότε σα μαυροφτέρουγο όρνιο και πότε σαν τον ελέφαντα που είχα δει σε ζωγραφιά, κουνούσε την προβοσκίδα του κι έψαχνε ν’ αγγίξει κάτω τη γης. Αεράκι χλιαρό φύσηξε, τα φύλλα της ελιάς ανατρίχιασαν. Ένας γείτονας πετάχτηκε όρθιος, άπλωσε το χέρι κατά το σύννεφο που προχωρούσε.
Πηγή: kolivas.de
…Πρόκειται για την ακρίβεια για χαρακοψάλιδα που χρησίμευαν για το χαράκωμα του κορμού στα κλήματα της σταφίδας, ώστε να σταματούν προσωρινά οι χυμοί και να μεγαλώνουν κατόπιν γρήγορα οι ρώγες της σταφίδας…
Απόσπασμα από το άρθρο που διαβάσαμε στο site dinanikolaou.gr
Ένα από τα ιστορικότερα και πιο χαρακτηριστικά προϊόντα της Αιγιάλειας αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Βοριοδυτικής Πελοποννήσου και των Ιονίων νήσων αποτελεί η κορινθιακή σταφίδα. Η κορινθιακή σταφίδα, προέρχεται από την αποξήρανση του μικρού, μαύρου και αγίγαρτου (χωρίς κουκούτσια) σταφυλιού, της ποικιλίας με την επιστημονική ονομασία Vitis vinifera L. var. Apyrena και το όνομά της οφείλεται στον Κορινθιακό κόλπο από τα λιμάνια του οποίου ξεκίνησαν οι πρώτες εξαγωγές της.
Καλλιεργείται σχεδόν αποκλειστικά στον Ελλαδικό χώρο κατά 80%. όπου παράγεται και η καλύτερη ποιοτικά κορινθιακή σταφίδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό γιατί την ευνοεί το μικροκλίμα της περιοχής μας, ενώ αντίστοιχες προσπάθειες καλλιέργειάς της σε άλλες περιοχές του πλανήτη έδωσαν υποδεέστερες ποιότητες. Η κορυφαία ποιότητα κορινθιακής σταφίδας που παράγεται στην Ελλάδα είναι αυτή της περιοχής του Αιγίου και ευρύτερα της Αιγιάλειας, η φημισμένη Vostizza (Βοστίτσα) που αποτελεί και Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.). Κατά την περίοδο του των μεσαιωνικών χρόνων το Αίγιο ονομαζόταν «Βοστίτσα» που σήμαινε «η πόλη των κήπων». Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία, το πολιτιστικό αποτύπωμα αλλά και τη σημερινή κατάσταση, η Αιγιάλεια θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η πόλη της καλύτερης σταφίδας.
Ο Περονόσπορος θεωρείται σε πολλές αμπελουργικές χώρες, η σπουδαιότερη ασθένεια του αμπελιού. Λόγω του επιδημικού χαρακτήρα της απαιτείται έγκαιρη και ορθολογική αντιμετώπιση.
Προσβάλλει όλα τα πράσινα µέρη του φυτού, µε σοβαρότερες τις ζηµιές που γίνονται στο φύλλωµα και στα σταφύλια. Τα φύλλα µπορούν να προσβληθούν από το ξεδίπλωµα τους από τον βλαστό µέχρι αργά το φθινόπωρο µε µεγαλύτερη ευαισθησία όταν είναι νεαρά. Τα σταφύλια µπορούν να προσβληθούν από την εµφάνισή τους µέχρι το γυάλισµα µε µεγαλύτερη ευαισθησία κατά τα βλαστικά στάδια: µούρο – άνθηση – καρπόδεση.
Από τον κύριο Dimitris Koukoulas
Κάθε χρόνο από τις 20 Μάρτη μέχρι τις 10 Απρίλη, όλη η Μεσσηνία βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό της αξίνας. Από Κυπαρισσία Φιλιατρά Γαργαλιάνους και Χώρα μέχρι Κορυφάσιο Χανδρινού Βλαχόπουλο και πέρα την Κορώνη Μεσσήνη και Ανδρούσα, άστραφταν οι ατσάλινες αξίνες «Κροκοδείλου» μέσα στον ήλιο και τα ασπρολούλουδα.
Μεγάλες εργατιές σκαφτιάδων ξεδιπλώνονταν, σαν λοξή φάλαγγα, σε σταφίδες και σε αμπέλια και έσκαβαν το χώμα με τη σειρά, σπιθαμή προς σπιθαμή, και το σώρωναν σε μικρά βουναλάκια μέχρι τα γόνατα: τα κουτρούλια.
Πολλά τα στρέμματα, χιλιάδες, πολλοί πάρα πολλοί και οι εργάτες. Τόσοι πολλοί που δεν επαρκούσαν οι ντόπιοι και ερχόντουσαν και από άλλα μέρη.
Κατέβαιναν κάτι σκληροτράχηλοι νέοι άντρες από την Ολυμπία και την Αρκαδία. (Ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Γκάτσος έλεγε πως ο πατέρας του κάθε χρόνο κατέβαινε με μουλάρι από το Καντρέβα (σημερινή Ασέα) στην Τριφυλία για σκάψιμο). Φορούσαν βαριές στρατιωτικές χλαίνες, χειροποίητες μάλλινες κάλτσες και γουρνοτσάρουχα. Κάτι χοντρά αυτοσχέδια παπούτσια από λάστιχο αυτοκινήτου και γουρνίσιο δέρμα. Με το σούρουπο μαζεύονταν στην πλατεία και συμφωνούσαν με τ’ αφεντικά τις δουλιές. Στα καφενεία δεν κάθονταν γιατί έκαναν αιματηρές οικονομίες.
